Лірыка
Учора, стоячы ў чарзе
Пачула звестку я такую,
Што крыза хмарай к нам паўзе,
Як монстр, усе трушчыць пад чыстую.
З’ядае долары, рублi,
І наша родная валюта
Не стане для яе атрутай.
«Бяда, кабеты, ой бяда,
Калi той монстр, сiвая крыза,
Блiжэй да нашага сяла
Падрулiць, i заляжа ў хмызе.
Куды падзецца? Як схаваць
Набыткi, у поце здабытыя?
Жальчэй за ўсё iх аддаваць,
Цанней за злiткi залатыя,
У каго —дзве сотнi, у каго — пять
Рублеў, айчыннае валюты,
А хтосьцi струсiць з кiшаня
Апошнi, цудам не крануты.
Як жыць жа будзем? Што рабiць?
Па хатах звестка ўжо ляцiць,
Перапалоханы ўсе людзi:
«Як жыць жа будзем, што ж то будзе?»
Не гараваў адзiн Цiмох,
Ен толькі што ўзладзiў стог,
Сянцо, гарбату хоць вары,
Кароўцы хопiць да пары,
Сабраў гурочкi на градзе,
3 вядром к калодзежу iдзе.
Гурочкi ў бочку для засолу,
Вада патрэбна для расолу.
А тут суседка: «Браце мой,
Бяда зусiм не за гарой,
А ты, Цiмох, хiба не чуешь,
I час дарэмна свой марнуешь,
Хавацца трэба, мо уцякаць,
Крыза не будзе дараваць,
Адразу можа ўсе забраць.
Як будзеш зiму зiмаваць?»
Цiмох суседцы так разважыў:
«Няма чаго крызы баяцца,
Дарэмна енчыць, хвалявацца,
А трэба лепш патурбавацца
Пра хлеб надзённы да стала,
Ды каб к яму яшчэ была
І шкварка, й чарка, i грыбочкi,
Ды к бульбе паранай гурочкi.
Ад крызы розум хай губляе,
Хто грошай незлiчона мае,
Вось там яна ўжо й пагуляе!
А нам страчаць няма чаго —
Ад працы шчырай на зямлi
Мазолi толькi набылi,
Пакуль жа зможам працаваць,
То для жыцця ўсё будзем маць.
I грошы будуць, паштальён,
Штомесяц носiць пенсiён
Сусветны той iлюзiён,
Што разыгралi мафiёзы,
Не згоршыць нам жыццёвай прозы,
Намя чаго нам хвалявацца,
Ад крызы, нейкай там, хавацца.
Л. Долбікава.
