Замалёўка з натуры
— Ды не крыўдуй ты на мяне, — не сунімалася яна. — Права такога не маеш. Калі і вінаваты хто ва ўсім, дык ты сама. А што я магу? Я Алега, каб ты ведала, таксама сама без мужа вырасціла, і яшчэ адзін такі подзвіг мне ўжо не па сілах. А ты маладая, дужая. Вернешся ў сваю вёску — можа, работу нейкую знойдзеш, жыллё… Выкруцішся неяк… Не ты першая, не ты апошняя. Словам, папракаць мяне табе няма за што.
Алена і не папракала — яна маўчала, думаючы ў гэтую самую хвіліну толькі пра тое, як ёй з дзіцяткам на руках уцягнуць у вагон вялізную сумку, каб не чуць больш гэтага голасу, не бачыць гэтага твару…
