Мы жывем ў краіне, якой варта ганарыцца, і памятаваць аб гэтым неабходна ўсім. Сёння вы пазнаёміцеся з вопытам земляка і суайчынніка Аляксандра Коваля, які, вандруючы сям’ёй па Беларусі, ведае, дзе ў нашай рэспубліцы варта пабываць.
— Я заўжды марыў трапіць у розныя куткі, знакамітыя не толькі сваёй гісторыяй, але і менталітэтам жыхароў, прыроднымі багаццямі, традыцыямі і звычаямі, — апавядае аматар вандровак. — Некалькі гадоў назад мы зразумелі, што не ведаем сваёй Радзімы: бо нідзе тут не былі, нічога не бачылі. Вырашыўшы папоўніць свае ўяўленні, спачатку падарожнічалі па вядомых мясцінах: Нясвіж, Мірскі замак, Ракаў, Астравец. А потым літаральна ў адзін момант зразумелі, што мала вядомыя куточкі Беларусі яшчэ болей прыцягваюць увагу. Нам заўжды цікава трапіць на незнаёмую вулку пасёлка, вёскі, горада і любавацца асаблівасцямі тутэйшай архітэктуры, меладычнай, але не звычнай вуху гаворкай мясцовага, хоць і беларускага насельніцтва. Складаючы ўласны экскурс, я нярэдка звяртаюся да беларускіх тэлеперадач “Падарожжа дылетанта” з Юрыям Жыгамонтам. Прагледзеўшы іх, звычайны абывацель можа даведацца аб найбольш цікавых момантах з жыцця малавядомых пасёлкаў і вёсак Айчыны. А, захапіўшыся творам беларускага класіка Уладзіміра Караткевіча “Дзікае паляванне караля Стаха”, я ў прамым сэнсе слова захварэў ідэяй пабываць у тых месцах. Высветліўшы, што падзеі аповесці адбываліся на Століншчыне, маршрут скіравалі туды. Па дарозе наведаліся ў “агурочную” сталіцу Беларусі. Але болей за ўсё мяне цікавілі дрыгва і прырода гэтага краю. Па маім меркаванні, такіх балот болей няма нідзе. Мясцовасць уражвае таямнічасцю і надзвычайнасцю, нібы стагоддзямі тут не крочыла нага чалавека. А яшчэ я лічу, што кожнаму беларусу трэба зрабіць дзве рэчы: пабачыць мора Герадота і пашпацыраваць па Альманскай дрыгве на заходзе сонца. Ніякага Лондана або Парыжу не трэба. Пасля такой прыгажосці магчыма па-сапраўднаму закахацца ў Радзіму. Міфічнае мора знакамітага гісторыка — Прыпяць пад час вясенняга павадка — гэта самая прыгожая прыродная з’ява нашай краіны. Паспелі мы пабываць і на Браслаўскіх азёрах, дасягнуўшы аж Асвеі, што ў Віцебскай вобласці. Нас вабілі сотні маляўнічых азёр, некранутая прырода і незвычайны рэльеф ледавіковага перыяду Браслаўскага краю. Гэтае месца па праву лічыцца адным з самых цудоўных куткоў Беларусі. Звычайна ж, што ўсе вадаёмы адразу мы пабачыць не паспелі. Але, безумоўна, іх крыштальнасць і празрыстаць захапляе! А якое чыстае паветра тут! Застаецца яшчэ шэраг мясцін, куды варта трапіць. Для аматараў архітэктурнай спадчыны я параіў бы пабываць у Ружанах, Лідзе, Полацку. Там вы дакранецеся і да пышнага хараства барока, і да велічнасці сярэдневяковай готыкі. Безумоўна, вандроўкі па Беларусі папоўнілі мой кругагляд, пашырылі багаж ведаў аб Радзіме. Планую іх працягваць, неабходна толькі скласці новы маршрут, мабыць ён пройдзе да Белавежскай пушчы.