Твае людзі, Лоеўчшына!
(Працяг. Пачатак у № 143).
У 1964 годзе У. Пячонку паступіла прапанова з аблздраўаддзела пераехаць працаваць у Гомель. Ён прыняў яе не адразу, вагаўся. Цяжка было пакідаць Лоеў, дзе стаў сапраўдным урачом, атрымаў прызнанне людзей, дзе пабудаваў новыя карпусы хірургічнага, радзільнага і тэрапеўтычнага аддзяленняў, аснасціў іх сучасным, па тых мерках, медыцынскім абсталяваннем. Але бачыў, што калектыў бальніцы, які стварыў, здольны ўжо эфектыўна працаваць і без яго. Побач з ім сфарміраваліся як асобы і сталі сапраўднымі прафесіяналамі ўрачы: К.Д. Белякова, В.Г. Вайцяшэнка, Н.Р. Долгіна, І.І. Драздоў, В.А. Мядзведзеў, В.К. Мілеўская, Л.І. Цёмкіна і іншыя. Ды і сам адчуваў, што ўжо даўно перарос узровень райбальніцы. Да таго ж, Лоеўскі раён у 1962 годзе быў скасаваны і большай сваёй часткай далучаны да Рэчыцкага раёна, а бальніца ў Лоеве атрымала статус участковай. Разумеў, што ў абласным цэнтры ў яго будуць большыя магчымасці ўдасканальваць свой прафесійны ўзровень і дапамагаць людзям. Падштурхоўвала да пераезду і жонка, якая жадала вярнуцца ў родны Гомель.
У снежні 1964 года Уладзімір Сцяпанавіч быў прызначаны на пасаду галоўнага ўрача паліклінікі № 6 горада Гомеля. Але працаваў на гэтай пасадзе нядоўга. У красавіку 1965 года аблздраўаддзел прызначыў яго галоўным урачом Гомельскага абласнога анкалагічнага дыспансера.
Тады анкалагічныя хваробы пачалі імкліва выходзіць на першае месца сярод іншых захворванняў. У.С. Пячонку давялося будаваць новы корпус анкадыспансера на вуліцы Цыялкоўскага, ствараць, па сутнасці, новы калектыў медустановы, вучыць і выхоўваць людзей. Тут, дарэчы, яму спатрэбіўся вопыт, набыты ў Лоеўскім раёне. Хутка быў створаны малады калектыў, здольны вырашаць самыя складаныя задачы. Сваім асабістым прыкладам Уладзімір Сцяпанавіч вёў яго наперад. І на пасадзе кіраўніка дыспансера ён бачыў сваё галоўнае прызванне ў служэнні людзям. Высокая пасада зусім не сапсавала яго. Пячонка заставаўся самім сабой: простым і даступным людзям, чулым да хворых, здольным па першай просьбе прыйсці на дапамогу. Ён і тут спалучаў сваю адміністрацыйную пасаду з працай хірурга. Паступова клініка Уладзіміра Пячонкі стала выходзіць на вядучыя пазіцыі ў Беларусі. Сюды на лячэнне імкнуліся трапіць хворыя не толькі з Гомельскай вобласці і Беларусі, але і з суседніх Браншчыны і Чарнігаўшчыны. Кіраўнік дыспансера і яго калектыў нікому не адмаўлялі ў дапамозе. Але ўсё ж пэўным прыярытэтам у гэтай клініцы карысталіся лаяўчане. Уладзімір Сцяпанавіч асабіста наведваў кожнага хворага з Лоеўшчыны, гутарыў з ім, цікавіўся справамі ў раёне.
Хутка і ў Гомелі праца Пячонкі знайшла шырокае прызнанне. Ужо ў 1970 годзе Уладзімір Сцяпанавіч быў узнагароджаны медалём “За доблесную працу” і знакам “Выдатнік аховы здароўя”. У жніўні 1971 года атрымаў ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга, неаднаразова ўзнагароджваўся Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР, Міністэрства аховы здароўя, савецкіх і партыйных органаў горада Гомеля і вобласці. Уладзімір Сцяпанавіч неаднаразова абіраўся дэпутатам Гомельскага гарадскога Савета, шмат рабіў для ўдасканалення сістэмы прафілактыкі і аховы здароўя ў вобласці. У канцы 1970-х гадоў Уладзімір Сцяпанавіч у сваёй клініцы паспяхова правёў некалькі унікальных аперацый, і з Міністэрства аховы здароўя яму паступіла прапанова рыхтаваць кандыдацкую дысертацыю. Але ён адказаў, што пакуль будзе лячыць людзей, а дысертацыяй займецца, калі дасягне пенсійнага ўзросту. Вядома таксама, што былі падрыхтаваны ўсе неабходныя дакументы для прысваення У.С. Пячонку звання “Заслужаны ўрач БССР”, але ён гэтае званне не паспеў атрымаць. 22 красавіка 1984 года, у першы дзень Вялікадня, Уладзімір Сцяпанавіч Пячонка раптоўна памёр — за сталом у сябе дома. Сэрца выдатнага хірурга і чалавека спынілася ад трамбозу.
Больш за 25 гадоў мінула з дня смерці У. С. Пячонкі. Светлую памяць аб ім захоўвае яго сям’я. Жонка, Ала Сямёнаўна, даўно ўжо на пенсіі і апошнім часам часта хварэе. Дачка, Ірына, працуе дацэнтам кафедры псіхалогіі Гомельскага універсітэта імя Ф.Скарыны. Другая дачка, Галіна, — бухгалтар адной з прыватных фірм Гомеля. Сын, Сяргей, — начальнік аддзела аховы працы фабрыкі «Гомельшпалеры». У Пячонкаў выраслі ўжо дзве ўнучкі і ўнук, нарадзіўся праўнук.
Добрую памяць пра Уладзіміра Сцяпанавіча захоўваюць яго былыя калегі і падначаленыя, шматлікія пацыенты, якім дапамагаў ён, не шкадуючы сябе, — усе хто ведаў яго. Эстафету памяці аб ім яны перадалі сваім дзецям і ўнукам. Час яшчэ больш абазначыў веліч постаці гэтага чалавека — гуманіста, выдатнага хірурга, жыццё якога, без перабольшвання, ёсць узорны прыклад служэння людзям і сваёй справе.
Мікалай Іваноў.