«АБЧЭСЦВЕННАСЦЬ» ПАВІННА ВЕДАЦЬ

Замалёўка з натуры


— Ты што гэта, Ганначка, дзверы ад мяне трэці дзень замыкаеш? Быццам не ведаю, што дома ўвесь гэты час была.


З’едлівы голас суседкі ледзь не над самым Ганніным вухам прымусіў жанчыну аж падскочыць ад нечаканасці.


— Ніхто не замыкаецца. Пэўна, на агародзе была, як вы заходзілі, ці ў краму бегала, — паціснула плячамі жанчына. Яна мо ўпершыню з самага ранку разагнула стомленую спіну, выцерла рукой спатнелы твар і тут жа накрыла тазік пральнай дошкай — не вельмі хацелася, каб суседка разглядвала, а пасля па ўсёй вёсцы абмяркоўвала яе бялізну. — А вы, цётка, хацелі мо чаго?


— Хацела не хацела — справа не твая, а хавацца ад мяне не раю, — вочкі цёткі Алены неахвотна пераскочылі з яе тазіка спачатку на стол, пасля на падлогу, а затым, нібы асобныя жывыя стварэнні, забегалі па ўсім пакоі, “фатаграфуючы” й тое, чаго, можа, і сама Ганна ў сваім селішчы не ведала. — Ты лепей вось што мне скажы, галубка. Што гэта Таўкачыкі з самага ранку лаяліся? Ты бліжэй жывеш, мо ведаеш?


— Я? Не…


— Я якраз паўз хату іх бегла, — не звяртаючы ўвагу на суседку, працягвала балаболіць цётка Алена. — Чула, што крычаць, а слоў не разабрала. Жнівень на двары, а яны, гаспадары галапятыя, і рамы двайныя з вокнаў не павынімалі.


— То іх уласная справа, — асцярожна заўважыла Ганна, але тут жа натыркнулася на такі калючы позірк суседкі, што адразу ж прыкусіла язык.


— Іх справа, — перадразніла цётка. — Нецікава з табой, маладзічка мая. Нічога ты ніколі не ведаеш, нічога не раскажаш. Сядзіш, што той сыч, ад людзей хаваешся.


— Ды я, — паспрабавала абараніць сябе Ганна, ды толькі дзе там?! Суседка ёй і слова ўставіць не дала.


— Я, я…, — нібы ад зубнога болю скрывілася яна. — Можа, паўбіваліся там ужо Таўкачыкі, пакалечыліся даўно, падушыліся, а табе і справы ніякай няма. Нельга так, Ганна, не па-суседскі гэта. Ты ўсё павінна бачыць, усё чуць, да ведама “абчэсцвенасці”, так-сказаць, даводзіць. А ты — “уласная справа”. Эх…


Немаведама, чаму б яшчэ і колькі часу вучыла няшчасніцу-Ганну суседка, але ў гэты самы момант на ганку з’явілася цётка Марфа Таўкачык.


— Дабрыдзень, Ганначка. Я да цябе ліхтара папрасіць — яму з Пятром пад бульбу чысцім, аж чую: пра нас размова.


— Пра вас, пра вас, Марфа Ігнацеўна, — усміхнулася Ганна. — Вунь цётка Алена цікавіцца дужа…


— Як здароўечка, Марфачка? Як Пятрок маецца? Што гэта не відаць вас нідзе? Не чуць…— нібы з кулямёта, пасыпала пытаннямі цётка Алена.


— Ды здаровыя, дзякуй Богу, жывыя, — прысела на ўслончык жанчына. — Сама б зайшла і пацікавілася — дарогу, пэўна, ведаеш? Заадно ліхтар наш прынесла б, што яшчэ з леташняга года ніяк з цябе не сы-шчам. Не давялося б вось да Ганны бегаць, турбаваць.


— Ды я… тое, прынясу… Як-небудзь. Бывайце, галубкі. Справы ў мяне…


Увагнуўшы галаву ў плечы, цётка Алена хуценька выбегла за дзверы.


— Якія такія ў яе могуць быць справы? — усміхнулася цётка Марфа, калі за ёй грукнулі спачатку дзверы, тады брамка на вуліцу.


— Як якія? “Абчэсцвенасць” інфармаваць, — глянуўшы на свой тазік, уздыхнула Ганна. — Пэўна, знайшла ўжо пра што…


Вольга КАЛЯДЗЕНКА, “ЛК”,

Добавить комментарий

Instagram
Telegram
VK
VK
OK