Я адчуў сябе ў ім чужым. Ды й дзень шэры таго кастрычніка, нібы змовіўшыся з амаль пустымі вуліцамі мястэчка, цягнуў з мяне апошнія імгненні надзеі мне спадабацца. Знік настрой, імпэт недзе “зашыўся” глыбока ў душы. Ведаў і адчуваў гэта ўсё той кволы і рэдкі, нават, надакучлівы дождж.
В. Філіпенка
Лоеў нічым мяне ўжо не прывабліваў. Я ведаў прычыны, але ўпарта не хацеў у гэтым сабе прызнацца. Ды ўсё ж.
Праз 30 год, наіўны, я не сустрэў тут сваёй маладосці. Ні сяброў, ні ўспамінаў-знаёмых, ні, як казала мне маці, так і непрайшоўшага, невыветранага ў ва мне рамантызма. Не сустрэў нікога і нічога, што звязвала мяне з юнацтвам, калі не ведаў яшчэ болю і страт самых блізкіх і сапраўдных сяброў.
Амаль пустыя вуліцы, амаль усе незнаёмыя твары. Зрэдку сустракаў і далёкіх знаёмых з тварамі заклапотанымі і позіркамі абыякавымі. Зрэдку нехта ківаў галавой, але ўсе яны былі не з кола маіх сяброў, або я не з іх. Усё проста і без хвалявання. Я хацеў хутчэй пакінуць гэтае мястэчка і дзень гэты у ім. Думак ужо не было ніякіх. Абыякавасць і шэры дзень…
Аб чым думаў ідучы не памятаю, толькі нешта заставіла мяне спыніцца. Голас быў ціхі, хвалюючы. Я адчуў сваё імя. Нехта мяне ціхенька клікаў, павяртаў у жыццё. Азірнуўся. Калісьці, амаль у юнацтве прызнаўся ёй у каханні, а зараз вось сустрэліся праз 30 год, каб стаяць і глядзець адзін аднаму ў вочы, і ўсё разумець.
Шмат аб чым маўчалі, асабліва я. Спачатку словы былі непатрэбныя. Усё часцей радасці больш у маўчанні. А потым яна пачала распавядаць.Спяшалася, хвалявалася і распавядала. Ад таго “далёкага” часу да сённяшніх дзён няпростых. Спяшалася ўсё сказаць, таму што “на пару хвілін выскачыла з працы ў абедзены перапынак, каб на базары там нешта глянуць”.
— Ведаеш, так хацела за багатага выйсці замуж. Выйшла.
Як у дрыгву папала, пакуль не разыйшліся. Але ты і сам гэта ведаеш, мабыць…
…Размаўлялі доўга. Вымаўлялі адно, а думалі аб іншым. У слых пра жыццё, ды дзяцей, а душамі споведзь лілася, прабачэння шукалі ў паглядах і словах, дзякавалі Бога за дзень гэткі добры, патрэбны.
І зноў маўчалі. А ў тым маўчанні: болю, смутку, адчаю і разумення, што не вярнуць ні самога жыцця, і ў жыцці не вярнуць нічога…
Пагляды крычалі і рвалі душу тваю й сэрца.
Я слухаў яе і разумеў, што ўсё недарэмна і сёння, і заўсёды было і будзе.
Развіталіся цёпла, як і хацелася нам.
Нябёсы сустрэчу нам падарылі ў гэтым мястэчку, у якім нас было двое.
В. Філіпенка.
